1. De altaarsteen
2. De grafzerken van voor de reformatie
3. Sporen van katholieke eredienst
4. Het tabernakelkastje
5. Onderzoek door Universiteit Utrecht
6. Jeruzalemvaarder
7. Muurtekst achter de preekstoel

De altaarsteen in het koor heeft oorspronkelijk op een verhoging gestaan. De steen vormde het blad van de tafel en van achter deze altaartafel bediende de priester de mis. De steen is te herkennen aan de kruisjes die erin zijn geslagen bij de wijding van de kerk door de bisschop.
 

De kerk was vroeger ook begraafplaats.
Een 30-tal grafzerken in het koor en de wandelkerk getuigen hier nog van.

Kerkgeschiedenis Schouwen-Duiveland

YouTube: Sporen van de katholieke eredienst in oude kerken op Schouwen-Duiveland

Het document:
Piscinae en muurnissen in oude kerken op Schouwen-Duiveland

Vaak maakte het tabernakelkastje deel uit van het altaar, maar ook zat het in de noordmuur van het koor.
De ruimte achter het deurtje was de opbergruimte voor de geconsacreerde hosties of zelfs de monstrans of ciborium.
Het heette ook wel het sacramentshuisje.

Half juni 2012 werd de kerk van Dreischor bezocht door dr. Sophie Oosterwijk. In het kader van het MeMO project - OGC - Utrecht University.
"We hadden de kerk in Dreischor al op onze lijst staan. Het bezoek gebeurde uiteindelijk eerder dan gepland doordat het werk in Brouwershaven minder tijd kostte, waardoor er tijd over bleef voor Dreischor. Dat bleek zeer de moeite waard: een prachtige kerk en zeer interessante zerken (naast uiteraard de grafkapel, die voor ons project echter te laat is)."

'Foto: Chris Booms, in opdracht van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE).'

Een aantal Dreischorse grafzerken zijn in kaart gebracht door het MeMO-project.
Bij fotoalbums | Kerk Dreischor staan de foto's van de zerken die gemaakt zijn door Chris Booms, in opdracht van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE).

Bijzonder is het dat ook een Jeruzalem-bezoeker onder de Reisterse grafstenen is vertegenwoordigd, bovendien dat dit tot dusverre de enige Zeeuwse grafsteen is.
De kruistochten betekenden massaal bezoek aan het Heilige Land. Maar ook in later eeuwen bezochten verscheidene pelgrims, hoewel individueel, Jeruzalem. Dat was een langdurige en levensgevaarlijke tocht. Men moest uiteraard vrij veel geld mee nemen voor vervoer en voeding voor de vele maanden durende reis. De kans was groot dat men beroofd of zelfs vermoord werd. In de middeleeuwen was men in de oostelijk van de Middellandse Zee gelegen landen reeds in staat om zeep te maken, wat hier in het westen nog niet het geval was. Als souvenir van de lange pelgrimstocht bracht men veelal zeep mee. Bleef iemand erg lang weg, of kwam hij helemaal niet meer opdagen, dan zei men: hij is om zeep gegaan! Nog steeds herinnert deze zegswijze aan zo’n noodlottige pelgrimsreis. Kwam men gezond terug, dan was dat zo iets bijzonders, dat het zelfs op de grafsteen van de betrokken persoon werd vermeld d.m.v. een Jeruzalems- of kruisvaarderskruis, al dan niet vergezeld van twee palmtakken. In het koor ziet men zo'n grafzerk, met inschrift: "Hier leyt begraven Daniël Claeszone, ridder van Jeruzalem, die sterft, anna MVCXXXVII den VII april. Bidt voer de ziel."

Informatie:
J.L. Braber, Bezienswaardigheden in de Adriaanskerk te Dreischor, 1984.
Huib Uil stadshistoricus van Zierikzee, e-mail

Ick ben jonck gheweest en ben oudt gheworden: en en hebbe noyt ghesien den rechtveerdigen verlaten ofte zijn zaet om broot.

Uit:
Deux-Aesbijbel, (1562)