Noordgouwe heeft zijn naam te danken aan een vroegere  zeearm, de Gouwe geheten. Deze scheidde Schouwen van het eiland Dreischor in het noorden en van het eiland Duiveland in het zuiden. Tot het begin van de 14e eeuw was de Gouwe nog goed bevaarbaar, maar later verzandde het water, reden waarom Jan van Châtillon, graaf van Blois en heer van Dreischor, de zandplaten en slikken in 1374 ter bedijking uitgaf aan zijn rentmeester in Zierikzee, Willem de Hont Wittelenz., die direct met de landaanwinning begon. Daarmee waren behalve grote investeringen ook veel arbeidskrachten gemoeid. Om deze enigszins te kunnen huisvesten, moest er een dorp worden gesticht, waar het werkvolk niet alleen kon overnachten, maar ook aan voedsel en andere levensbehoeften kon komen. Daartoe behoorde o.a. de aanwezigheid van een centraal gebouw, waar men zijn godsdienstplichten kon vervullen.

Door geldgebrek en verwaarlozing was het kerkgebouw al in de jaren ’30 van de vorige eeuw toe aan een grondige restauratie. De eerste plannen daartoe werden in 1938 bij Monumentenzorg ingediend, maar door de oorlog van 1940-’45 en de noodzakelijke wederopbouw daarna leden zij opnieuw uitstel. Eerst in 1952 kwam het bericht dat de rijkssubsidie beschikbaar was gesteld, zodat meteen met de werkzaamheden kon worden begonnen. De overstromingsramp van 1 februari 1953 heeft de restauratie wel vertraagd, maar daarin geen wezenlijke verandering gebracht.